momenten te merken dat ook degenen die denken er ‘niets mee te hebben’, steeds wat dichterbij komen en hulp aanbieden. De één brengt water en een geurtje, de ander komt met een nagelschaar, een kam, of toch die andere lievelingssokken van vader. Vaak worden die nagels ook geknipt en die sokken aangetrokken door de familie. Het aanraken van de overledene blijkt ineens minder eng dan gedacht en nodigt uit tot een grotere rol in de laatste verzorging.

​

Als iedereen wat tot bedaren is gekomen na de ontlading van de lachbui, blijft mijn blik vragend hangen bij de echtgenote, want wat is nou precies de aanleiding? “Je hebt zojuist een doodzonde begaan”, zegt ze met ernstige blik maar met pretogen tegen mij en ik schrik toch een beetje. Ik kijk haar schuldbewust aan al heb ik geen idee waarom en vraag: “Wat dan??” Ze begint weer te lachen en zegt: “Je hebt zijn sokken verkeerd om aangedaan, links en rechts verwisseld. Daar had hij zo’n hekel aan!” “Nee dat meen je niet, echt?” vraagt de zoon vanuit de andere hoek van de kamer, “als je ze niet omdraait weten we zeker dat hij komt spoken hoor!” Het duurt nog wel een poosje voor de lachbuien en de soms cynische grapjes voorbij zijn en de familie met elkaar de sokken alsnog heeft verwisseld.

​

Twintig minuten later staat de hele familie om zijn bed, elkaar vasthoudend, stil kijkend naar de man die ze liefhebben. Vanuit de keuken, een glas water drinkend, kan ik ze zien staan. Het is een mooi gezicht die kring om hem heen. De ontroering is hoorbaar, zichtbaar en voelbaar in de kamer. Na een poosje komt de echtgenote me halen, zet me naast haar in de kring en zegt ontroerd: “Het is zo mooi om hem weer te zien zoals hij was voordat hij ziek werd, zo ontspannen, zo mooi. Dank je wel Elske, dat we dit samen hebben mogen doen. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen.”

​

En dat is nog maar het begin van de week. Ja, ik heb mooi werk.